Kotalı Hayatlar

Gecenin sessizliğinde,

biraz ortadan kayboldum ve sakince düşündüm...

Perakende hayatların toptan alıcısı olmak ne ifade edecek,

benim için?

Şimdi ezan okunuyor...

Durup, düşünüyorum bir kez daha...

Gerçekten istiyor muyum diye,

hep yaralı olan yüreklere merhem olmayı...

Her yürek acısına,

başkalarının verdiği katmerli  acılara,

ortak olmayı istiyor muyum diye...

Bazen deli olmak istiyorum.

Aklımca eseni yapmak,

sonra da iç sesimin haykırışlarına esir olmak istiyorum.

Belki de en güzeli kotalı bir hayata sahip olmak,

kotalı hayatlara ortak olmak...

Becerebilir miyim sence ha?

Bunu yapıp yapıp gece karanlığına atıp kendimi,

kaybolmayı başarabilir miyim?

Peki ya sonra...

Ya sonra açılacak olan o kara delikler...

O karanlık hayatlar ve

ardımda kalacak olan hüzün dolu hayat yaprakları...

Onlara ne olacak peki?

Kimi mutlu edecek bu hayat?

Evet ama buldum o aklımı karıştıran sorunun cevabını,

gecenin yalnız bıraktığı İstanbul sokaklarında...

Yalnız benim bileceğim cevabı...

İstanbul!

Bu gece benden karşılık beklemeden aldın koynuna,

sarmaladın tek gecelik bir ilişki değilmişcesine yalnızlığımı...

Sıcak havalarda,

donmak üzere olan yüreğime,

kotasız sevgilerin her daim var olacağını hatırlattın bana...